ტრადიციულ კომპიუტერს შეუძლია ერთი მოქმედების შესრულება ერთ ჯერზე, ანუ კითხულობს ინფორმაციის რაღაც ნაწილს (ერთი "ბიტი") და მასზე ასრულებს რამოდენიმე ძირეულ ლოგიკურ ოპერაციას. 

ეს ძალიან მარტივი პროცესები უდევს საფუძვლად ყოველივეს, რისი კეთებაც შეუძლიათ თანამედროვე კომპიუტერებს. ისინი აკეთებენ ამ მარტივ ოპერაციებს თანმიმდევრულად ინფორმაციის ნაწილზე გასაოცრად სწრაფად, ისე, რომ შესაძლებელია საკმაოდ რთული შედეგების მიღწევა (როგორიცაა სამგანზომილებიანი გრაფიკა და ინტერაქტიული თამაშები) თითქმის რეალურ დროში წარმოუდგენლად დიდი რიცხვის ამ მარტივი ბიჯების შესრულებით.

მაშინ როცა კომპიუტერის სიმძლავრის გაზრდა ნიშნავს ამ მარტივი ნაბიჯების სულ უფრო სწრაფად და სწრაფად შესრულებასმ არსებობს ფუნდამენტური ზღვარი ტრადიციული ელექტრონული კომპიუტერების სიჩქარის ზრდისა, და თანამედროვე ტექნოლოგია სწრაფად უახლოვდება ამ ზღვარს. სწორედ აქედან წარმოიშვება ქვანტური კომპიუტერების საჭიროება.

ქვანტური კომპიუტერები იმით განსხვავდებიან ტრადიციული კომპიუტერებისგან, რომ ისინი ჩიპების ნაცვლად იყენებენ ელექტრონებსა და ატომებს ინფორმაციის ("ქუბიტი" "qubit" ანუ "quantum bit") შესანახად. შედეგად, მათ შეუძლიათ ერთდროულად მოიხელთონ ინფორმაციის მილიარდობით ნაწილი და ამგვარად შეუძლიათ გვერდი აუარონ ტრადიციული კომპიუტერების გარდაუვალ ნაკლს, რაც გამოწვეულია მათ მიერ თანმიმდევრულად ინფორმაციის მხოლოდ თითო ნაწილის დამუშავების  შესაძლებლობით.

მიუხედავად იდეის სიმარტივისა, რეალურად უკიდურესად ძნელია ქვანტური კომპიუტერის აგება. ეს იმით არის გამოწვეული, რომ ატომები და ელექტრონები მარტივად შეიძლება იქნეს შეშფოთებულნი მათი გარემოთი, რაც გამოიწვევს ქვანტურ ცომპიუტერში შენახული ინფორმაციის  დაზიანებას და ამდენად შეცდომებს გამოთვლებში.

აირო სანამ თქვენს მაგიდაზე გაჩნდება ქვანტური კომპიუტერი. მაგრამ მსოფლიოს ფიზიკოსები ძალას არ იშურებენ და უკვე აგებულია 7-ქუბიტიანი ქვანტური კომპიუტერი, რაც აჩვენებს, რომ ფიზიკა მაინც მუშაობს.